دارم به این می‌اندیشم که چرا می‌نویسم یا بهتر بگویم،
چرا می‌خواهم بنویسم...
شاید این
روزها مُد شده که هر انسان فرهوخته‌ای وبلاگ داشته باشد. شاید هم نیازی
است برای ارتباط با نوع آدمی، و شاید تعلق خاطر به نوشتن (دروغ میگی مثه سگ... چن
شبه دفتر روزانه‌ت رو ننوشتی؟)
شاید از
هر دلیلی مهم‌تر حظّ نفس باشد که خود دلیلی است بس بزرگ. و اما در بیان اینکه چرا
نفس محترم حظ می‌برند، ایشان معمولن عادت ندارند توضیح بدهند که چرا؛ فقط غلطشان
را می‌نمایند.
باری،
نفسم (اماره یا لوامه یا حتا مطمئنه!) دلش می‌خواهد وبلاگ بنویسم و بنده مخلص
ایشان هم هستم.
در این
مجال شما را دعوت می‌کنم به خواندن من
و نفْسم، هر چند ممکن است مریض باشد و قروقاطی
نخطه
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر